عواصف

شاید خیلی‌ها دلیل این خوشحالی‌های دکتر ظریف را پیروزی در مذاکرات می‌دانند؛ در حالی‌که به نظر بنده این خوشحالی ناشی از خستگی و خواب آلودگی بوده و اینکه: "ایول! بالاخره می‌تونم با خیال راحت برم و بخوابم..."

و اینگونه بود که وقتی دکتر ظریف از خواب ناز بلند شد، فهمید که چه کلاهی بر سرش گذاشتند!
از یک طرف ظریف در مصاحبات تلویزیونی می‌گوید: "حق غنی سازی را گرفتیم..."
از طرفی جان کری می‌گوید: "ایران حق غنی سازی ندارد..."

مسئله زمانی جالب‌تر می‌شود که شیخ(!) یا همان حقوقدان بی‌سرهنگ، صبح اول طلوع، پس از صرف کله پاچه، نامه‌ای با مضمون نتایج مذاکرات به رهبر معظم انقلاب می‌نویسد و شرایطی رویایی(!) را در آن ذکر می‌کند: "حق غنی سازی به رسمیت شناخته شد، تحریم‌ها برداشته شد، مذاکرات بُرد بُرد بود و..."
وه که چقدر از کلمه «بُرد بُرد» بدم آمده در این چند وقت! و عده‌ای ساده‌ که فکر می‌کنند واقعاً " بُرد بُرد " اتفاق می‌افتد؛ خب چه کنند؟! رأی دادند و باید یه طوری صیانت کنند از رأیشان... فرقی نمی‌کند مثل 88 باشد یا تأیید تراژدی بُرد بُرد...
خب، می‌گفتم، نامه‌ای به مقام معظم رهبری می‌نویسد و از آن‌جایی که رهبری تمام نامه‌های مسئولین را در اسرع وقت پاسخ می‌گویند، پاسخی کارشناسی شده به این نامه می‌دهند.
بُرد بُرد اینجاست! اگر رهبری جواب نامه را نمی‌داد، کلی تخریبش می‌کردند و اگر می‌خواست جواب دهد، به ناچار نامه‌ی شیخ حسن تأیید می‌گردید، فارغ از هر جوابی که داده باشد.

شیخ حسن خوب ثابت کرد که شاگرد هاشمی هست؛ چرا که هاشمی هم از این دست نامه‌ها برای امام(ره) زیاد نوشت و بخشی از اعتبار خود را مرهون پاسخ‌های امام(ره) به نامه‌هایش است؛ فارغ از هر جوابی...


کمی جدی‌تر شاید، بحثمان را منطقی‌تر کند؛ چرا که تا اینجا حرف دل بود.

بودجه کل دولت در سال  92 به ریال: هفت میلیون و سیصد و پنج هزار و دویست و شصت و نه میلیارد و نهصد و چهل و هشت میلیون ریال