عواصف

بسم الله

یا شیخ! درود و صلوات اصلاحات بر تو !
شیخا! آرزوی چندین ساله‌ی اصلاحاتی‌ها را در کمتر از چهار ماه از شروع ریاست جمهوریت برآورده کردی !
شیخ! تو دیگر که هستی! دست خاتمی رو بستی!

کمی مزاح کردم؛ حرف دلم چیز دیگر است.
حرف دلم اینجاست که برای استقبال از شما، عده‌ای دانش آموز دبستانی و دبیرستانی را با اتوبوس‌های دولتی به فرودگاه آوردند، پیامک‌های انبوه با هزینه دولتی برای مردم فرستادند که: "استقبال از ریاست محترم جمهوری، جناب آقای دکتر روحانی به پاس حمایت از مواضع مردم شریف ایران، شنبه 11صبح 92/7/6 در فرودگاه مهرآباد / پاویون ریاست جمهوری"، حتی تعدادی از بازیگران را هم آوردند به فرودگاه؛ اما تعدادی طلبه و دانشجو هم با هزینه خودشان به فرودگاه آمدند تا حرفشان را به گوش شما برسانند. گناهی نکرده بودند، از جایی تأمین و خط دهی نمی‌شدند، فقط نگران پایمال شدن خون شهدا و فراموشی آرمان‌های امام و انقلاب بودند، فقط آمده بودند تا بگویند یاشیخ! محتاطانه‌تر عمل کن...

دیدیم چگونه با آن‌ها برخورد شد! ماجرای پرتاب کفشی که اثبات نشد، شعارهای هتاکانه‌ای که اثبات نشد، و نشد که حرف این جماعت به گوش شما برسد...
نرمش قهرمانانه را خوب می‌فهمیم؛ اگر این حرکت شما در راستای "نرمش قهرمانانه" - آنگونه که مدنظر رهبری می‌باشد - هست، گیری نیست؛ اما باید بدانید که این استراتژی، از راه رفتن بر روی طناب هم مشکل‌تر است، چرا که باید ابعاد زیادی را مدنظر بگیرید؛ حرف دو دوتا چهارتای ساده نیست؛ حرف دستکش مخملیست...

ز نو هنگامه‌ی شهد و شرنگ است
دوباره آزمون نام و ننگ است

مواضع شما را در نیویورک می‌ستایم، اما نباشد تحت تأثیر افکار حزبی ورشکسته، نرمش قهرمانانه تبدیل به سازش ملتمسانه شود.